Determinacja jest próbą określenia ile w świecie jest niewiadomej, a ile
przewidywalności. Ile jest w naszym zachowaniu wolności, a ile uświadomionej
konieczności. Współczynnik tej idei jest miarą naszej pychy i deprawacji – określonym
w procentach. Im więcej udaje nam się przewidywać świat, im bardziej zbliżamy
się do 100% w wyzwaniach wobec przyszłości, tym w większą megalomanię popadamy.
Kosztem ograniczenia naszych wyborów bliżsi jesteśmy bogom.
Tak to dla przykładu widzą ekonometrycy:
Współczynnik determinacji modelu równy 95% oznacza, że „zmienność
zmiennej objaśnianej została objaśniona zmiennością zmiennych objaśnianych w
dziewięćdziesięciu pięciu procentach.”
Jest on komplementarny wobec wspóczynnika mglistości.
Powyższe oznacza mniej więcej tyle, że naukę w takiej formie wyrazu nie
czeka w trzecim tysiącleciu zbyt wiele – jest to ścieżka bez przyszłości. Kod
wypowiedzi nie determinuje zrozumienia – a wręcz wyklucza je. Co prawda każdy
logicznie spójny szyfr znajduje gdzieś swoje miejsce, więc hermetyczność języka
moglibyśmy jeszcze naukowcom wybaczyć. Jednakże maksymalnego komplikowania
pleonazmów już nie. A do tego niestety dąży każdy zbędny system, który musi
pozostawać logicznie spójny.
Determinacja jest piękna – ogranicza chaos i pozwala trwale budować.
Jednak to niebezpieczna ścieżka. Im większy gmach z determinacją na
przewidywalności świata zbudujemy, tym większa czeka nas potem katastrofa.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz